Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Το πρόβλημα σ’ αυτή τη χώρα ότι πολλοί (ίσως και η πλειοψηφία) είναι εκείνοι (αιρετοί στη Βουλή και στην τοπική αυτοδιοίκηση, συνδικαλιστικοί φορείς και λαός) που προσλαμβάνουν μια κατάσταση ως δεδομένη και επ’ αυτού του «δεδομένου» συζητούν.
Αυτή η νοοτροπία δεν οδηγεί, φυσικά, πουθενά και οπωσδήποτε όχι στην «ταμπακιέρα».
Την προηγούμενη εβδομάδα αυτό συνέβη τουλάχιστον δύο φορές – στην περίπτωση της Μανωλάδας και στην περίπτωση του νομοσχεδίου του υπουργείου Ναυτιλίας.
Στα γεγονότα της Μανωλάδας, στον δημόσιο διάλογο επικράτησε ο προβληματισμός για την βία (και σωστά), αλλά όχι με τις πηγές της παρανομίας.
Όλοι θεώρησαν φυσιολογικό και δεδομένο ότι πρέπει να γίνεται μαζική «εισαγωγή» Μπαγκλαντεσιανών προκειμένου να εργάζονται στα χωράφια της φράουλας.
Στο ερώτημα για ποιο λόγο δεν μπορούν αυτή τη δουλειά να την κάνουν Έλληνες από την περιοχή, οι οποίοι μετά το τέλος της εργασίας τους θα επιστρέφουν στα σπίτια τους και όχι σε παραπήγματα με άθλιες υγειονομικές συνθήκες, δίδονται δύο απαντήσεις – η μία δυνατά, η άλλη ψιθυριστά.
Σύμφωνα με την πρώτη απάντηση, «οι Έλληνες δεν πηγαίνουν στα χωράφια».
Σωστά – και αυτό ήταν μέχρι την ώρα που ξέσπασε η τρομερή κρίση το αποτέλεσμα της πελατειακής συμπεριφοράς του πολιτικού μας συστήματος, καθώς οι ξένοι μάζευαν τις σοδειές μας και οι Έλληνες περίμεναν τον διορισμό τους στο… οικείο καφενείο.
Συμβαίνει, όμως, αυτό σήμερα;
Κατά την άποψή μου, όχι. Αλλά προφανώς εκεί στη Μανωλάδα όλοι (μαφιόζοι και μη) προτιμούσαν να απασχολούν τους παράνομους μετανάστες, ώστε να δίνουν ένα χαμηλό μεροκάματο.
Δεν θα το δέχονταν αυτό το χαμηλό μεροκάματο οι Έλληνες, υπό τις παρούσες συνθήκες;
Προφανώς, αλλά εκεί στη Μανωλάδα ήθελαν όλοι (γκάγκστερς και μη) να μειώνουν ακόμη περισσότερο το κόστος, πράγμα το οποίο πετύχαιναν με την απασχόληση ανασφάλιστων και την αποφυγή της επιβάρυνσής τους με ασφαλιστικές εισφορές.
Το επίσημο κράτος (με όλες τις περίφημες δομές του) όφειλε να έχει ξεκαθαρίσει στους «κυρίους» αυτούς πως είτε θα αναλάμβαναν το κόστος, είτε δεν θα πολλαπλασίαζαν τα στρέμματα καλλιέργειας (από 1.200 το 2004 σε 12.000 σήμερα).
Και όχι να κάνουν όλοι τα στραβά μάτια – προκειμένου να μην καταστραφούν οι καλλιέργειες, που τώρα καταστράφηκαν ούτως ή άλλως.
Η άλλη απάντηση που λαμβάνουμε, η… ψιθυριστή, είναι ακόμη πιο εξωφρενική: Ότι τάχατες ο… σωματότυπος των Μπαγκλαντεσιανών είναι ο καταλληλότερος για τα χωράφια της φράουλας, καθώς είναι μικρόσωμοι και μπορούν να κινούνται χωρίς να καταστρέφουν το εξαιρετικά ευπαθές αυτό προϊόν.
Συγγνώμη, αλλά μήπως ζούμε σε χώρα γιγάντων και δεν το ξέρουμε;
Και αν αποκαλυπτόταν πως στα χωράφια της φράουλας εργάζονταν παιδιά τι θα λέγαμε;
Πως ορθώς παραβιάζεται ο νόμος περί απαγόρευσης της παιδικής εργασίας, επειδή ο παιδικός σωματότυπος βολεύει τις… φράουλες;
Και τι θέλουν να μας πουν; Πώς δεν θα έβρισκαν Έλληνες (και Ελληνίδες) κατάλληλους γι’ αυτή την εργασία;
Συγγνώμη, αλλά όταν ψάχνουμε μπασκετμπολίστες, αναζητούμε τους ψηλούς.
Και όταν ψάχνουμε τζόκεϊ για τον ιππόδρομοι, αναζητούμε τους μικρόσωμους – δεν φέρνουμε σώνει και καλά Μπαγκλαντεσιανούς!
Αναλόγου νοοτροπίας θέματα ανέκυψαν και κατά την συζήτηση του νομοσχεδίου του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας.
Κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου προέκυψε πως η Ελλάδα με τα 16 χιλιάδες χιλιόμετρα ακτογραμμή και τα χιλιάδες νησιά, η πρώτη παγκόσμια δύναμη στη ναυτιλία με τα 4.000 ελληνόκτητα πλοία, η χώρα της ναυτοσύνης για την οποία όλοι αγαπούμε να μιλούμε, που κάποτε διέθετε πάνω από 100.000 ναυτικούς, σήμερα διαθέτει μόνο 17.000!
Καταλάβατε; Η «Ελλάδα της ναυτοσύνης» έχει 1,2 εκατομμύρια ανέργους, αλλά μόλις 17.000 ναυτικούς!
Στα ελληνικά πλοία δουλεύουν Φιλιππινέζοι, Ινδοί, Αφρικανοί, αλλά όχι Έλληνες!
Απίστευτο; Συγκλονιστικό;
Προφανώς, αλλά κάποιοι κάνουν ότι δεν το βλέπουν!
Κάποιοι δεν συγκλονίζονται από το γεγονός ότι οι Έλληνες έχουν αποκοπεί από τη θάλασσα που είναι μέρος της φύσης τους – ενώ εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες έπρεπε να οργώνουν τις θάλασσες του κόσμου, δουλεύοντας όχι μόνο στα ελληνόκτητα, αλλά σε πλοία οποιασδήποτε σημαίας.
Με αφορμή τη συζήτηση για τις ατομικές συμβάσεις, έγινε μύλος.
Όσοι ισχυριστήκαμε το αυτονόητο – ότι δηλαδή αυτό συμβαίνει επειδή οι ξένοι πηγαίνουν με λιγότερα χρήματα, ότι το εφοπλιστικό κεφάλαιο είναι διεθνές, ότι οι εφοπλιστές μπορούν να προσλάβουν πλήρωμα από όποια χώρα θέλουν, ότι μπορούν ακόμη και να αλλάξουν σημαία, ώστε να μην υποχρεούνται να προσλάβουν ούτε τους τρεις-τέσσερις Έλληνες που με βάση τη νομοθεσία απασχολούν στην ανώτατη βαθμίδα – οδηγηθήκαμε στο πυρ το εξώτερον!
Το τι ακούσαμε δεν λέγεται!
Ότι το επάγγελμα του ναυτικού είναι σκληρό, ότι δεν συγκρίνεται με κανένα επάγγελμα της στεριάς (ούτε του… μεταλλωρύχου!), ότι τα αξίζουν τα χρήματα που παίρνουν, ότι δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει αν ο Φιλιππινέζος δέχεται να δουλέψει με 1.500 ευρώ το μήνα (στέλνοντας σχεδόν το σύνολο των χρημάτων στις Φιλιππίνες, αφού κοιμούνται και τρώνε στο πλοίο).
Διάφοροι πολιτικοί τυχοδιώκτες έκαναν φέιγ-βολάν εκκαθαριστικά ναυτικών (χωρίς να αναφέρονται σε έτη προϋπηρεσίας κλπ), για να αποδείξουν πως ο μέσος μισθός είναι 3.500 χιλιάδες δολάρια, άρα δεν πρόκειται για υπερβολικό ποσό!
Συγγνώμη, αλλά είπε κανείς πως δεν είναι δύσκολη η δουλειά του ναυτικού ή πως δεν τα αξίζει τα λεφτά του;
Κανείς. Αυτό που είπαμε είναι πως τελικά δεν τα παίρνουν αυτά τα (πολλά ή λίγα, αδιάφορο) λεφτά παρά μόνο 17.000 Έλληνες.
Και πως ό,τι κι’ αν λέμε, όσο κι’ αν κάποιοι τυχοδιώκτες θέλουν να χαϊδεύουν τα αυτιά των ναυτικών και της ΠΝΟ, στην πραγματικότητα οι εφοπλιστές απλώς ΔΕΝ προσλαμβάνουν Έλληνες.
Οπότε, είτε υπάρχουν ατομικές συμβάσεις είτε όχι, απλώς οι Έλληνες ΔΕΝ δουλεύουν στη θάλασσα!
Και αυτό σημαίνει πως, ενώ η ανεργία έχει γονατίσει τη χώρα, έχει εκ των πραγμάτων δημιουργηθεί ένα κλειστό επάγγελμα.
Όλα αυτά, οι πολιτικοί τυχοδιώκτες που χτυπούν στην πλάτη τα στελέχη της ΠΝΟ – ενώ οι ίδιοι κυκλοφορούν με τα σκάφη τους – τα αντέστρεψαν, λέγοντας πως όσοι υποστηρίζουν την ανάγκη να επιστρέψουν οι Έλληνες στη θάλασσα… προτρέπουν τους εφοπλιστές να προσλαμβάνουν Φιλιππινέζους!
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που θρηνούν για μισθούς που απλά δεν υπάρχουν καθόλου.
Με αυτά και μ’ αυτά, για την ταμπακιέρα δεν είπαν τίποτε οι όψιμοι φίλοι της ΠΝΟ!
Απλώς παρέδωσαν μαθήματα νησιωτικότητας και μετά κατέβηκαν στο λιμάνι και συκοφάντησαν τους υπόλοιπους.
Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, το βιολί του.
Όπως είπαν οι εκπρόσωποί του, θέλουν δημόσιες θαλάσσιες συγκοινωνίες υπό κοινωνικό έλεγχο.
Είπαν δηλαδή – φαντάζομαι πως αυτό ούτε εκεί στην ΠΝΟ το πιστεύουν – πως όταν έλθουν στη βασιλεία τους θα… πάρουν τα πλοία από τους εφοπλιστές, θα τα… εθνικοποιήσουν και θα προσλάβουν χιλιάδες Έλληνες με τους υψηλούς μισθούς που (πράγματι) τους αξίζουν!
Δηλαδή το χρεοκοπημένο κράτος, που ζει από τις δόσεις του μνημονίου, θα γίνει ξαφνικά εφοπλιστής, θα κόβει χρήμα από τον τοίχο και θα το μοιράζει γενναιόδωρα!
Και όλα αυτά θα τα κάνει ενώ συγχρόνως θα… σώζει την Ελλάδα εντός του ευρώ!
Τέλος, είναι εξοργιστικό να υποστηρίζεται πως το Γραφείο Ευρέσεως Ναυτικής Εργασίας (ΓΕΝΕ) δεν πρέπει να συμμετάσχει σε ευρωπαϊκό πρόγραμμα 10 εκ. ευρώ για την συνεχιζόμενη επαγγελματική κατάρτιση των άνεργων ναυτικών, ούτε στο πρόγραμμα «Νέαρχος» (που προσφέρει τη δυνατότητα σε νέους ναυτικούς να αποκτήσουν εργασιακή εμπειρία επί του πλοίου, να πληρώνονται ικανοποιητικά και να έλθουν έτσι σε επαφή με τους μελλοντικούς εργοδότες τους, που μπορεί να εκτιμήσουν τις ικανότητές τους) διότι το ΓΕΝΕ, λέει, υπάρχει για να βρίσκει μόνιμη εργασία στους άνεργους ναυτικούς!
Εξωφρενικά πράγματα δηλαδή – τα οποία για να υποστηριχθούν πρέπει να συκοφαντηθεί η αντίθετη άποψη.
Και απόλυτη άρνηση της πραγματικότητας.
Την ίδια ώρα, οι εφοπλιστές επιθυμούσαν μεν τις ατομικές συμβάσεις, αλλά από το έρκος των οδόντων τους δεν έφυγε η υπόσχεση πως την επομένη θα προσλάβουν 1.000 Έλληνες.
Μπαγκλαντεσιανοί στις φράουλες, Φιλιππινέζοι στα καράβια…
Προφανώς είμαστε άξιοι της τύχης μας.
