Τυχερή πραγματικά αισθάνθηκα ένα βράδυ της περασμένης εβδομάδας που ο Γιάννης Κωνσταντίνου ξεκλείδωσε το ιστορικό Ψητοπωλείο ο “Αδάμος”, που με την αλλαγή του χρόνου κλείνει 85 χρόνια λειτουργίας, για να με υποδεχτεί και να με ξεναγήσει. Ατμοσφαιρικός φωτισμός, jazz μουσική, τραπέζια και καρέκλες από τη δεκαετία του ΄30 με σφραγίδες από μια εταιρία στον Πειραιά και πενταψήφιο αριθμό τηλεφώνου, ένας ξύλινος πάγκος κοπής από κούτσουρο που είχε διαλέξει ο παππούς Αδάμος για το κρεοπωλείο του, το οποίο λειτούργησε στον ίδιο χώρο από το 1934 έως το 1936, πολλές παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες στους τοίχους, μια προθήκη με τα κύπελλα και τις τιμητικές διακρίσεις σκοποβολής του παππού Αδάμου που άνοιξε το θρυλικό ψητοπωλείο το 1936.
Συνέντευξη στην Εύη Μποτσαροπούλου
Με τον Γιάννη, που εκπροσωπεί την τρίτη γενιά στο Ψητοπωλείο “Αδάμος”, γνωριστήκαμε δυόμιση χρόνια πριν περίπου· ήταν η εποχή που ο “Αδάμος” ανακαινιζόταν για να δημιουργήσει την κλειστή αίθουσα για μικρές εκδηλώσεις…
Ο Γιάννης μου εξηγεί ότι πριν από δυόμιση χρόνια περίπου, με τον αδερφό του Αδάμο, αποφάσισαν να διαφοροποιήσουν τη λειτουργία του μαγαζιού με ένα καινούργιο concept· ο καθιστικός χώρος του ψητοπωλείου κλείνει για το κοινό, το οποίο μπορεί να γεύεται τα παραδοσιακά ψητά μόνο με take away και παράδοση κατ΄ οίκον, ενώ ο υπερυψωμένος χώρος μετατρέπεται σε μια κλειστή, ιδιωτική αίθουσα που μπορεί να φιλοξενήσει ιδιωτικές εκδηλώσεις έως 20 ατόμων περίπου. «Θέλησα να δώσω έναν άλλο χαρακτήρα και να μπορώ να λειτουργώ ως πραγματικός οικοδεσπότης στους φιλοξενούμενους μου, έτσι θέλω να βλέπω τους πελάτες, ώστε να μπορώ να αναπτύσσω προσωπικές σχέσεις μαζί τους», λέει ο Γιάννης συμπληρώνοντας ότι «με αυτή την κίνηση είμαστε πιο προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε το lockdown και τα υγειονομικά μέτρα κατά της πανδημίας που αφορούν την εστίαση».
Αφορμή για την επαφή μας μέσα στην περίοδο της καραντίνας Νο 2 στάθηκε ο… πάγκος κοπής από το κρεοπωλείο του 1934 τον οποίο τα δύο αδέρφια χρησιμοποίησαν για κάποιες από τις φωτογραφίες που ανέβηκαν στα social media και μου κίνησαν την περιέργεια… «Κάνουμε μια φωτογράφιση αυτή την περίοδο· ήταν ο δικός μας τρόπος να αντιμετωπίσουμε την ανία της καραντίνας, αν και ομολογώ ότι μια καλλιτεχνική φωτογράφιση στο χώρο ήταν κάτι που το σκεφτόμασταν καιρό. Χρησιμοποιούμε παλιά αντικείμενα, μπαλτάδες και μαχαίρια που υπάρχουν στο χώρο εδώ και δεκαετίες. Η φωτογράφιση συνεχίζει να τρέχει και θέλουμε να δημιουργήσουμε και ένα βίντεο» μου αναλύει ο Γιάννης.
Φυσικά δεν μπόρεσα να αντισταθώ και του ζήτησα να μου διηγηθεί την πασίγνωστη ιστορία με τον Ωνάση και την Κάλλας που επισκέφτηκαν τον «Αδάμο» στις αρχές της δεκαετίας του ΄60… «Τότε υπήρχε μόνο ένα τηλέφωνο στην Κεντρική πλατεία που εξυπηρετούσε τους Λαρισαίους στο κέντρο. Εμφανίζεται λοιπόν, στο μαγαζί ένας κύριος και ενημερώνει τον παππού Αδάμο ότι έρχεται ο Ωνάσης με την Κάλλας για να φάνε και ότι η αστυνομία θα κλείσει τους δρόμους για ασφάλεια. Κάτι που δεν γνωρίζει ο κόσμος είναι ότι τότε ο Ωνάσης ήταν στη Θεσσαλονίκη κάνοντας επαφές για να αγοράσει ολόκληρο το λόφο με το Κάστρο του Πλαταμώνα και να δημιουργήσει στην περιοχή ένα concept αντίστοιχο με το Μονακό. Οι διαπραγματεύσεις με τις τοπικές αρχές δεν προχώρησαν και ο Ωνάσης ρώτησε στη Θεσσαλονίκη που θα μπορούσε να σταματήσει κατά την επιστροφή του στην Αθήνα για να φάει κάτι traditional για να του αλλάξει η διάθεση και του είπαν για μας στη Λάρισα· ποτέ δεν μάθαμε ποιος ήταν ο άνθρωπος που πρότεινε στον Ωνάση το Ψητοπωλείο του Αδάμου…
Μετά η ιστορία λίγο πολύ γνωστή… μπαίνει ο Ωνάσης στο μαγαζί και λέει στον παππού «Εσύ είσαι ο περίφημος Αδάμος; Εγώ είμαι ο Ωνάσης», του έδωσε το χέρι και τον αγκάλιασε. Ο πατέρας μου τότε δέκα χρονών τότε, και ο παππούς, του ζήτησε να είναι διακριτικός και σε κάποια απόσταση. Κάποια στιγμή η Κάλλας τρώγοντας αρνί, λέρωσε το φόρεμα της και ο παππούς προσφέρθηκε να της το καθαρίσει· όσοι ώρα το καθάριζε η Κάλλας κοιτούσε επίμονα μια μπάντα τοίχου με σκηνές από κυνήγι και τη θεά Άρτεμη. Φεύγοντας, ο παππούς είπε στον Ωνάση «Εσύ είσαι ο περίφημος Ωνάσης, εγώ είμαι ο Αδάμος» και κατέβασε την μπάντα από τον τοίχο και τη χάρισε στην Κάλλας. Ο Ωνάσης έδωσε στον δεκάχρονο τότε πατέρα μου πουρμπουάρ που ισοδυναμούσε τότε με τρεις μισθούς».
Κάποια στιγμή σηκώνεται ο Γιάννης, ξεκρεμάει μια φωτογραφία από τον τοίχο και μου την φέρνει. «Εδώ» μου λέει «είναι ο παππούς με τον γιο του τον Ανδρέα· το 1952 περνούσε έξω από το μαγαζί ένας Γερμανός, τους είδε που καθόταν και τους ζήτησε την άδεια να τους φωτογραφίσει· την φωτογραφία τους την έστειλε με το ταχυδρομείο αργότερα από τη Γερμάνια. Ο παππούς με τον Γερμανό αλληλογραφούσαν μέχρι το 1975».
Με κοιτάει και μου λέει «δεν ξέρω πως σου ακούγονται εσένα όλα αυτά, αλλά για μας, για την οικογένεια μας, είναι πολύ σημαντικά. Είναι μνήμες, μυρωδιές και ατμόσφαιρα· είναι η ιστορία μας. Και αυτή την ιστορία θέλω να την εισπράττει ο επισκέπτης, όχι μόνο μέσα από τις γεύσεις, που παραμένουν οι ίδιες, αλλά και από το χώρο, από τη συνολική εμπειρία».
Αν αυτό ήταν το ζητούμενο, σίγουρα το έχουν επιτύχει και για μένα προσωπικά η επίσκεψη στον Αδάμο εν μέσω καραντίνας ήταν ένα διάλειμμα κανονικότητας· πίνοντας το κρασί μου, ακούγοντας τον Γιάννη και τη μουσική, χαζεύοντας το χώρο, συνειδητοποίησα πόσο ωραία είναι να είσαι έξω και ειδικά σε τέτοιους χώρους, με τέτοιους οικοδεσπότες…
