Πριν από δύο χρόνια και κάτι, ο δήμαρχος της Μήλου Γεράσιμος Δαμουλάκης είχε επισκεφθεί το Μουσείο του Λούβρου για να δει από κοντά την Αφροδίτη της Μήλου. Αντί όμως να καταβάλει το ποσό του εισιτηρίου, όπως οποιοσδήποτε τυχαίος επισκέπτης, δήλωσε φθάνοντας στο γκισέ: «Είμαι ο δήμαρχος της Μήλου, δεν δέχομαι να πληρώσω για να μπω στο μουσείο. Ηρθα να δω μόνο ένα και μόνο έκθεμα, την Αφροδίτη της Μήλου, το οποίο ανήκει στο νησί μου». Από το ύφος του ήταν φανερό ότι το εννοούσε. Οι υπεύθυνοι του μουσείου, μετά σύντομη σύσκεψη, αποδέχθηκαν το αίτημα και κάλεσαν τον δήμαρχο και την παρέα του να περάσουν χωρίς να πληρώσουν το προβλεπόμενο αντίτιμο. Οι πόρτες του μουσείου άνοιξαν, η ελληνική αποστολή κατευθύνθηκε στη μεγάλη αίθουσα που φιλοξενεί το διάσημο άγαλμα, έκατσαν λίγο να το κοιτούν με δέος και αποχώρησαν με την υπόσχεση ότι μια μέρα δεν θα χρειάζεται να κάνουν τόσο μεγάλο ταξίδι για να το θαυμάσουν.
Συγκέντρωση υπογραφών
Δυόμισι χρόνια μετά, οι προσπάθειες του δημάρχου Μήλου για επιστροφή του γλυπτού στο νησί εντείνονται, όπως αναφέρει ο ίδιος στην «Καθημερινή».
«Το θέμα με βασανίζει 15 χρόνια (σ.σ. πράγματι η φωτογραφία του στο σάιτ του δήμου έχει φόντο την Αφροδίτη), αλλά τώρα ωρίμασαν οι συνθήκες. Έχουμε πλέον τεκμηριωμένη θέση νομικών ότι όταν το άγαλμα βγήκε από το νησί δεν υπήρξε εμπορική πράξη, αλλά επρόκειτο για πράξη πολέμου. Φορτώθηκε σε πολεμικό πλοίο της Γαλλίας και το πήρε Γάλλος αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού. Ήμασταν σε περίοδο πολέμου», λέει ο κ. Δαμουλάκης. Έχει ήδη συγκροτήσει Επιτροπή Διεκδίκησης, η οποία μεταξύ άλλων θα φροντίσει το σχετικό αίτημα να συγκεντρώσει 1 εκατομμύριο υπογραφές, ώστε να συζητηθεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. «Κάποιοι στη Μήλο νόμιζαν ότι κάνω πλάκα, αλλά εγώ πάντα το εννοούσα. Ήδη, όπως λέει, έχουν ξεκινήσει οι εργασίες αναστήλωσης ενός παλιού σχολείου θηλέων στην Πλάκα, την πρωτεύουσα του νησιού, «όπου θα μείνει μόνιμα η Αφροδίτη, που τώρα φιλοξενείται στη Γαλλία» λέει στην «Καθημερινή».
Το γλυπτό, που συμβολίζει τη γυναικεία ομορφιά και θηλυκότητα, είναι σκαλισμένη σε μάρμαρο παριανό, έχει ύψος 2,02 μ. και βάρος 900 κιλά. Χρονολογείται γύρω στο 100 π.Χ. Είχε βρεθεί τέτοιες μέρες το 1820 στο Κλήμα της Μήλου από τον αγρότη Γεώργιο Κεντρωτά, σπασμένο στα δύο. Τα χέρια έλειπαν. Σύμφωνα με μία από τις εκδοχές, ο Γάλλος αξιωματικός Ολιβιέ Βουτιέ που βρισκόταν με το πολεμικό πλοίο «Εσταφέτ» στο λιμάνι για να ξεχειμωνιάσει, αντιλήφθηκε την αξία του αγάλματος. Ενημέρωσε τον πρόξενο της Γαλλίας στη Μήλο, που έσπευσε να το αγοράσει. Το νέο όμως διέρρευσε και στο νησί έσπευσαν και άλλοι επίδοξοι αγοραστές. Καλύτερα παζάρια με τους Οθωμανούς φαίνεται ότι έκαναν οι Γάλλοι, που τελικά έφυγαν με το πολύτιμο «εμπόρευμα». Την 1η Μαρτίου του 1821 ο Γάλλος πρεσβευτής Mαρκήσιος ντε Pιβιέρ δώρισε το άγαλμα στον βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο ΙΗ΄, για να τοποθετηθεί στο Λούβρο όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα.
